زیرا مدت ها بین ایران با آن دو کشور جنگ و درگیری وجود داشته و محقّقان آن ها به احتمال زیاد درباره ی تمدن و مردمان ایران باستان نظرات درستی ندارند و نظراتشان مغرضانه است.
منظور از منابع نوشتاری، تمامی انواع نوشتاری است که درباره رویدادهای تاریخی ایران در عهد باستان نگارش یافته اند و یا اینکه میتوان از آن ها اطلاعات و شواهد تاریخی به دست آورد.
سنگ نوشته ها، گل نوشته ها، سالنامه ها و کتاب های تاریخی، ادبی، دینی و جغرافیایی.
1) نوشته های ایرانی
2) نوشته های غیرایرانی.
کتاب های مورّخان یونانی (هرودت و گزنفون) و رومی (پروکوپیوس) و تورات (بیشتردرباره کوروش هخامنشی(
اگرچه ایرانیان باستان همچون یونانیان و رومیان در نوشتن کتاب های تاریخی موفق نبودند، امّا شواهد زیادی وجود دارد که ثبت و ضبط وقایع و حوادث مهم، مورد توجه آنها بوده است و دبیران مخصوصی به این کار اشتغال داشته اند. بنابراین، در ایرانِ باستان، هرچند وضعیت تاریخ نگاری مطلوب نبوده و مورّخان بزرگی پا به عرصه نگذاشته اند، امّا به گفته هرودت، ایرانیان از شعور و آگاهی تاریخی بالایی برخوردار بوده اند.